In 2020 ontdekte ik noodgedwongen wat een staycation was. Ondertussen heb ik die ‘nood’ kunnen ombuigen naar iets positiefs. Hoewel ik nog steeds graag naar het buitenland ga om vreemde culturen op te snuiven en andere landschappen te bewonderen, is ver reizen voor mij geen absolute must meer. Onthaasting en voldoening haal ik namelijk even goed uit natuurschoon in ons eigen landje. In deze post neem ik je mee naar mijn vijf favoriete wandelingen van vorige zomer.
Het Rosdel in Hoegaarden
Dat ik twee keer op evenveel dagen tijd naar het (voor mij) verre Hoegaarden terugkeerde, is een veelzeggend feit. Ik was onmiddellijk onder de indruk van het prachtige, unieke natuurlandschap en de rust die in het gebied heerste. Natuurpunt bewegwijzerde er drie routes die ik zelf combineerde tot één wandeling van net geen 14 km. Hoewel de route voor 58 % verhard is, geeft dit cijfer zeker en vast een vertekend beeld. Ja, een groot aantal van de te volgen paden is verhard (asfalt, kasseien, grind) maar bijna alle zijn het verkeersvrije en vaak holle voetwegen. De korte stukjes langs woonkernen zijn bovendien uitzonderlijk rustig.
Deze wandeling mag dan misschien niet avontuurlijk zijn — er zijn geen vlonderpaden, bruggetjes en trapjes —maar ze is allesbehalve saai. Het Rosdel is de plek om te genieten van een fenomenaal landschap en de rust die in ons drukbevolkte landje soms moeilijk te vinden is.
De Langemeersen in Oudenaarde
Langs de Scheldeoevers stroomopwaarts Oudenaarde ligt een uniek natuurgebied vol bloemenrijke hooilanden: de Langemeersen. Al in de 13de eeuw had men oog voor de bijzondere schoonheid van deze plek en werd er toepasselijk aan gerefereerd met de naam Bello Loco of Beaulieu.
De Langemeersen vormen de laagst gelegen plaats tussen de Schelde en de valleirand in Wortegem-Petegem. Het gebied, waar al het water uit de ruime omgeving naartoe vloeit en vervolgens wordt afgewaterd via de Rietgracht, bestaat hoofdzakelijk uit natte hooi- en rietlanden met een erg open karakter. De zomer is het ideale seizoen om er te wandelen omdat het open landschapskarakter dan als het ware ietwat verzacht wordt door de weelderige heideflora (weelderig ook op de groene wandelpaden; hou hier zeker rekening mee i.v.m. teken). De verschillende biotopen zorgen bovendien voor een aanzienlijke vogelrijkdom.
De vallei van de Oude Kale
Ik maakte kennis met de Vallei van de Oude Kale op een natte, grijze dag in het begin van de herfst en was niet meteen flabbergasted. Waar hád iederéén het toch over? In juni 2022 besloot ik terug te keren en het natuurgebied in het Meetjesland een tweede kans te geven. En deze keer was ik wél ondersteboven.
Het grootste deel van de Kalevallei is nu nog steeds in vrij intensief landbouwgebruik, maar bepaalde percelen zijn eigendom van de gemeente Nevele en worden door Natuurpunt beheerd. Een wandeling doorheen dit gebied kenmerkt zich dan ook enerzijds door akkers en weides, en anderzijds door graslanden (dotterhooilanden) en broekbossen. De percelen lopen vaak in elkaar over; meer dan eens moet je een weide met grazende runderen oversteken. Natuurpunt heeft er vier wandellussen uitgestippeld, variërend in lengte en elk door een ander stuk van de vallei.
Polygon Wood
Op voorhand was ik bang voor het culturele luik van de Polygon Wood Legacy wandelroute. Maar zelfs met mijn beperkte achtergrond over het oorlogse gebeuren heb ik, in de hoedanigheid van natuurliefhebber, enorm van de wandeling genoten.
Starten doe je aan het kasteeldomein van Zonnebeke, waar het kasteel nu dienst doet als ‘Memorial Museum Passchendaele’. De route voert je langs de mooie kasteelvijver en langs de Passchendaele Memorial Gardens. Eens voorbij de voormalige kasteeltuinen gaat het via overwegend onverharde paden richting Polygoonbos en zo verder naar de idyllische vallei van de Polygoonbeek. Hier en daar herinnert een infobord of gedenkteken eraan dat zicht hier ooit een bitse strijd heeft afgespeeld, maar dit op een zeer serene, hoopgevende, niet confronterende manier.
De Polygon Wood Legacy wandelroute is voor iedereen een aanrader. Hoe lang je bij elk infobord stilstaat en of je het museum al dan niet bezoekt, is een persoonlijke keuze. Je wandelt in een heel serene, natuurlijke setting die je doet beseffen dat een plek an sich niet kwaadaardig is, maar wel de gebeurtenissen die zich er hebben afgespeeld.
De Waterhoek van Streuvels
Op een gouden zomeravond, kwam ik na het werk helemaal tot rust in ‘het Zwin van Berlare’, met op de koop toe een voetveer en een prachtig vlonderpad. De Waterhoek wandelroute bestaat eigenlijk uit twee lussen die van elkaar gescheiden zijn door de Schelde. De eerste lus van 6,4 km voert je hoofdzakelijk langs een stuk van de Scheldebroeken dat gekend staat als het Aubroek. Akkers en vochtige hooilanden, doorsneden door kleine waterloopjes, bepalen hier het uitzicht.
Via het Appels Veer bereik je de tweede lus op grondgebied Appels aan de overkant van de rivier. Op deze kortere route (± 3 km) maak je kennis met natuurgebied de Oude Schelde dat ontstond doordat de Schelde er in de 19de eeuw werd rechtgetrokken. Hoewel het land hier op de meeste plaatsen het water heeft ingenomen, is dit het hele jaar door toch nog een drassig gebied. Op het natste stuk door één van de broekbosjes houdt een mooi vlonderpad je schoenen netjes droog.
Beide lussen vullen elkaar perfect aan: de weidse, open Scheldebroeken en het schaduwrijke moerasbos in natuurgebied de Oude Schelde, maar kunnen ook apart gewandeld worden. Hou wel rekening met de openingsuren van het veer.
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!