De tijd is weer aangebroken om terug te blikken op het voorbije jaar. Strava drukte me met mijn neus op de feiten: mijn gemiddelde uit 2021 van 200 km wandelen per maand evenaarde ik ook dit jaar niet. Niet erg, want ik wandelde nog steeds veel. Lang niet elke wandeling die ik maakte, haalde uiteindelijk ook de blog, maar de wandelingen waar ik wel over schreef, waren zeker de moeite waard. In dit overzicht neem ik je mee naar tien wandelroutes die er voor mij persoonlijk met kop en staart bovenuit staken — naast mijn geliefde Kalkense Meersen, natuurlijk!
- De stilste: de Stilte wandelroute
- De meest pittoreske: de Avelgemse Scheldemeersen
- De meest romantische: de Ter Rijstwandeling
- De meest grensverleggende: de Taalgrens wandelroute
- De ‘bizonderste’: de Perlinkvallei
- De verrassendste: het Rosdel
- De meest sprookjesachtige: Neigembos
- De meest inspirerende: de Ulrich Libbrechtwandeling
- De meest avontuurlijke: Opbrakel
- De natste: de Blankaert
De stilste: de Stilte wandelroute
Ik maakte deze wandeling op een koude maar gouden ochtend eind januari. Wegels die zich langs glooiende akkers, graslanden, bossen, beken en zelfs achtertuinen slingeren; kapelletjes en kruisen die herinneren aan het religieuze verleden; herten die geschrokken maar sierlijk over de hellingen huppelen; kuitenbijters die in de Ronde van Vlaanderen niet zouden misstaan … Dit alles, badend in een zee van gouden licht en een oase van rust. I rest my case.
De Stilte wandelroute is een knooppuntenwandeling binnen het wandelnetwerk Bronbossen in de Vlaamse Ardennen. Je wandelt hoofdzakelijk op onverharde paden die je volledig het gevoel geven ver weg van de drukke wereld te zijn. De route heeft haar naam zeker en vast verdiend. De stilte is haast tastbaar aanwezig en wordt enkel benadrukt door wat gebalk, gekraai, geloei, een occasionele blaf of een specht die met zijn getik wat vrouwtjes probeert te lokken …
De meest pittoreske: de Avelgemse Scheldemeersen
Je zou kunnen zeggen dat ook op deze wandelroute langs de Avelgemse Scheldemeersen mijn perceptie ietwat gekleurd werd door het gouden licht en de nabijheid van de Vlaamse Ardennen. Ik voelde al dat het goed zat nog voor ik een stap gezet had. De ongerepte start aan Coupure Deweer, één van de oude Scheldemeanders, wist mij meteen te charmeren en daar kon zelfs een eentonige kilometer langs het jaagpad van de Schelde niets meer aan veranderen. Het stukje langs de schilderachtige oever van de Rijt hield me danig in zijn greep dat ik de aanwezigheid van het hoogspanningsnet amper opmerkte. Dat ik in de verte de Kluisberg zag liggen, speelde zeker ook een rol. Absolute coup de cœur!
De meest romantische: de Ter Rijstwandeling
Bruegel was er zot van en ook mijn eigen hartje wist het Pajottenland in ’22 moeiteloos te veroveren. In april trok ik naar de zachtjes heuvelende, ruraal gebleven streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant. Ik volgde er de Ter Rijstwandeling, een suggestieroute op het wandelnetwerk Pajottenland en proefde van de agrarische streek rond Pepingen en van het mooie Bos Ter Rijst. Ik wandelde er langs de boogbrugjes, slingerende paden, de netjes getrimde grasperken en de sierlijke oude bomen van het aangrenzende kasteelpark.
Op de Ter Rijstwandeling heb ik niets maar dan ook niets aan te merken. Helemaal weg van de bewoonde wereld ben je er niet, de vergezichten zijn immers bijna altijd doorspikkeld met hoeves, vee of tractoren, maar net daar ligt een groot stuk van de aantrekkingskracht van deze wandeling. Je maakt er kennis met het leven zoals het is in een landelijk gebleven gebied dat ook een adelijk kantje heeft. Van geluidsvervuiling door autowegen is er geen sprake; wel vliegt hier van tijd tot tijd een zilveren vogel over op weg van of naar de luchthaven.
De meest grensverleggende: de Taalgrens wandelroute
Een wandeling van 37 km in het wondermooie Zuid-Vlaamse Heuvelland en wat verderop in het Waalse Pays des Collines, eerlijk, zonder blasé te willen zijn, het voelde bijna als een walk in the park. Voor ongetrainde wandelaars is dat teveel om in één keer te doen, maar je kan de Taalgrens wandelroute perfect opdelen in kortere stukken en misschien zelfs combineren met een B&B’tje in de buurt …
Of je ze nu op één dag doet of in kleinere etappes, één ding staat vast: de Taalgrens wandelroute is een topper van formaat. De plattelandsstraatjes en voetwegen die over de heuvels van de Vlaamse Ardennen en le Pays des Collines rollen, de bezienswaardigheden zoals de oude molens en kapellen, maar vooral de betoverende bossen op de hellingen van de getuigenheuvels maken van deze knooppuntenwandeling een niet te missen ervaring.
De ‘bizonderste’: de Perlinkvallei
Toen ik vlak na de start op deze wandeling van Natuurpunt in de eigenzinnige Geuzenhoek te Korsele een kudde donkerbruine ‘veel groter dan koeien’ runderen ontwaarde, kon ik mijn ogen niet geloven: bizons! De wandeling was voor mijn part toen al geslaagd. Met 75 % verharde wegen waren mijn verwachtingen voor deze route nochtans niet heel hoog gespannen, al was ik er zeker van dat de vallei op zich wel mooi zou zijn. En dat was ze, maar ook de verharde stukken waren zonder twijfel de moeite waard. De gekasseide helling van de Molenberg, de slingerende plattelandsstraatjes, de rechte kouterbaantjes enz.: stuk voor stuk waren ze aangenaam om te bewandelen.
Of de bizons er altijd staan te grazen, dat weet ik niet. Wil je echter graag kennismaken met een plek die historie uitademt en misschien ook wat excentriciteit — bizons en protestantse tempels: je vindt ze niet overal in Vlaanderen — in een natuurlijk kader, dan raad ik je deze route zeker aan!
De verrassendste: het Rosdel
Dat ik twee keer op evenveel dagen tijd naar het (voor mij) verre Hoegaarden terugkeerde, is een veelzeggend feit. Ik was onmiddellijk onder de indruk van het prachtige, unieke natuurlandschap en de rust die in het gebied heerste. Natuurpunt bewegwijzerde er drie routes die ik zelf combineerde tot één wandeling van net geen 14 km. Hoewel de route voor 58 % verhard is, geeft dit cijfer zeker en vast een vertekend beeld. Ja, een groot aantal van de te volgen paden is verhard (asfalt, kasseien, grind) maar bijna alle zijn het verkeersvrije en vaak holle voetwegen. De korte stukjes langs woonkernen zijn bovendien uitzonderlijk rustig.
Deze wandeling mag dan misschien niet avontuurlijk zijn — er zijn geen vlonderpaden, bruggetjes en trapjes —maar ze is allesbehalve saai. Het Rosdel is de plek om te genieten van een fenomenaal landschap en de rust die in ons drukbevolkte landje soms moeilijk te vinden is.
De meest sprookjesachtige: Neigembos
Een knooppuntenwandeling bracht me via holle wegen en gekasseide baantjes langs het imposante Neigembos en enkele van de ‘dorpste’ Ninoofse dorpjes. Ik hou van bossen met ‘woud-allures’ en die bezat het Neigembos — toch alvast niet in dit seizoen — mijns inziens niet. De steile hellingen en uitgeholde wegels, het prachtige plankenpad waarvoor ik even van de route moest afwijken en op de koop toe enkele stevige kuitenbijters compenseerden echter moeiteloos dat gemis. De rest van de route was ook de moeite waard, hoewel er een moment was waar ik wat twijfels had. Maar het mooie kerkje in Lieferinge en de eindbestemming bij de kapel van Bevingen deden die weer verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik beveel deze wandelroute dus zeker aan!
De meest inspirerende: de Ulrich Libbrechtwandeling
Op een andere wandeling in Kluisbergen liep ik Filip tegen het lijf, een gedreven natuurgids en MOW-vrijwilliger, die vroeg of ik toevallig de Ulrich Libbrechtwandeling aan het maken was. Die dag niet, nee, maar mijn nieuwsgierigheid was zodanig geprikkeld dat ik de volgende dag al naar de glooiende streek terugkeerde om dat wel te doen.
De Ulrich Libbrechtwandeling biedt een aantal heerlijke verrassingen, zoals klimmetjes en afdalingen langs steile, soms glibberige holle wegen, draaimolentjes om begraasde weides te passeren, trapjes omhoog naar de heuvels, en zo verder. Aan het einde van de wandeling kan je, net zoals Ulrich Libbrecht dat vroeger deed, vanop een bankje genieten van het uitzicht op het dorp Zulzeke tegen de boswand aan, met op de achtergrond de Koppenberg. Vervolgens leg je het laatste stukje van de route af langs een recent gerenoveerde betonnen weg die je rechtstreeks terugbrengt naar de kerk en de laatste rustplaats van de bezieler van de wandeling.
De meest avontuurlijke: Opbrakel
Willemsveld, Koningsweg, Pullembergweg, Steenpaal enzovoort, deze route is een aaneenschakeling van trage wegen. Ik haalde deze wandeling uit de Wandel- & inleefgids van het MOW en liet me verrassen door het avontuurlijke karakter ervan. Vooral de stukken langs de oude spoorwegbedding door het Livierenbos en het steile pad langs de rand van het Brakelbos op de Modderode waren voor mij genieten met hoofdletter G.
Deze wandeling bestaat voor 73 % uit onverharde paden en levert zo’n 124 hoogtemeters op. Op de route bevinden zich ook enkele erfgoedgebouwen zoals de Oude Pastorie van Opbrakel en de Verrebeekmolen. Bovendien flirt je hier met de taalgrens: in het Livierenbos steek je ongemerkt de grens over van Brakel naar het Waalse Flobecq. Het feit dat de route niet bewegwijzerd is en ook niet langs provinciale knooppunten loopt, zorgt voor een extra avontuurlijke toets. 9 km zaligheid!
De natste: de Blankaert
Het goot pijpenstelen toen ik die dag naar natuurgebied de Blankaert in de IJzervallei trok. Ik had op voorhand niets gelezen over de wandeling en dat was misschien maar best. Had ik geweten dat dit een polderwandeling was, dan had ik waarschijnlijk bedankt. De regen, het eentonige landschap van vlakke polders … En toch gaf ik deze wandeling van Natuurpunt met volle overtuiging een ster.
De vele plankenpaden, de drassige gebieden langs de laaggelegen weiden, de indrukwekkende vogelrijkdom en zelfs het herfstpalet dat extra benadrukt werd door de grijze lucht en vooral de romantische start op het kasteeldomein: stuk voor stuk droegen ze bij tot de charme van deze route. Een pareltje, zelfs op een sombere, grijze dag! Wie zegt dat polders eentonig zijn?
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!