De ene week was ik nog aan het nazomeren in Limburg, de volgende week was het al volop herfst. Maar mij hoor je niet klagen! Elk seizoen zijn charmes … Deze week werd het de Vallei van de Oude Kale. Ik had er al vele lovende verhalen over gehoord en trok er dus heen met high expectations. Dat de naam ‘Kale’ teruggaat op het Keltische woord voor donkergrijs, calona, een verwijzing naar de donkere, modderige kleur van het water, was best wel toepasselijk op die sombere herfstdag. In deze post vertel ik je of een wandeling door dit laaggelegen groengebied in het Meetjesland mijn verwachtingen heeft kunnen inlossen.
De Oude Kale
Vandaag is de waterloop niet veel meer dan een brede gracht, maar ooit was de Oude Kale één van de grootste beken van het Meetjesland. Ze vormde eeuwenlang een verbinding tussen de Poekebeek en de Durme. De vallei waarin de Oude Kale ooit welig meanderde, is een zogenaamde paleovallei, een door bodemafzettingen afgedekte of opgevulde vallei.
De eerste sporen van menselijke activiteit in de Kalevallei dateren al uit het paleolithicum (15 000 tot 10 000 jaar geleden). Verschillende fasen van ontginning hebben er voor gezorgd dat de vallei naar haar huidige staat is geëvolueerd, namelijk die van een typisch meersenlandschap: vochtige graslanden, doorsneden met grachten en vaak omgeven door knotwilgen. Het gebied werd door de eeuwen heen intensief gebruikt voor de landbouw en was erg gegeerd bij de boeren. Dat resulteerde in een ver doorgedreven opdeling van de gronden in vaak zeer smalle percelen. De laatste decennia is onder andere door het verwijderen van knotbomen en houtkanten het landschap terug meer open geworden.
Natuurpunt
Het grootste deel van de Kalevallei is nu nog steeds in vrij intensief landbouwgebruik, maar bepaalde percelen zijn eigendom van de gemeente Nevele en worden door Natuurpunt beheerd. Een wandeling doorheen dit gebied kenmerkt zich dan ook enerzijds door akkers en weides, en anderzijds door graslanden (dotterhooilanden) en broekbossen. De percelen lopen vaak in elkaar over; meer dan eens moet je een weide met grazende runderen oversteken.
Natuurpunt heeft vier wandellussen uitgestippeld, variërend in lengte en elk door een ander stuk van de vallei. De Molenmeerswandeling of de rode route is met haar 2,9 km de kortste. De gele route van 11,7 km, met een lang stuk langs het kanaal Gent-Brugge, is de langste. Zelf combineerde ik de ‘blauwe’ Vinderhoutewandeling (3,9 km) en de ‘groene’ Merendreewandeling (5,6 km) tot een route van iets meer dan 10 km. Deze routes brengen je naar het hart van de vallei. Je wandelt er hoofdzakelijk op onverharde paden die er in de late herfst en winter drassig bij kunnen liggen.
Hondenbaasjes en fotografen
Ondanks het vroege uur was ik op die gure zaterdagochtend niet de enige wandelaar in de vallei van de Oude Kale. Baasjes met honden en vooral fotografen met indrukwekkende zoomlenzen kruisten voortdurend mijn pad. Daarmee is denk ik wel bewezen dat het gebied de moeite waard is om te bezoeken. Persoonlijk vond ik het blauwe stuk en het deel van de groene route dat daarop volgde het mooist. Onderaan deze post vind je de praktische info van de gecombineerde wandeling groen + blauw.
Als het op meersen aankomt ben ik verwend met de Kalkense Meersen in mijn achtertuin en de Merelbeekse Scheldemeersen wat verderop. Op die grijze herfstdag was ik niet meteen flabbergasted door de Oude Kale, maar misschien moet ik de wandeling eens opnieuw maken in de lente of zomer (dit heb ik intussen gedaan; het verslag lees je hier). De route is in elk geval de moeite voor wie kennis wil maken met één van de best bewaarde natuurgebieden van het Meetjesland.
Praktisch
Bronnen: Inventaris Onroerend Erfgoed, Wikipedia
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!