Hoop doet leven, maar op die extreem mistige dag eind 2020 werden mijn gebeden toch niet verhoord. Ik trok naar Flobecq om er de Kabouter wandelroute te maken, de mist bleef hardnekkig hangen en de vergezichten gingen zo goed als aan mij voorbij. Op latere wandelingen herkende ik weliswaar vele plekjes — ja, ik zag nog wel íéts — en nam ik me voor ooit terug te keren naar het Waalse heuvelland voor deze specifieke wandelroute. Zo geschiedde — eindelijk — op de laatste dag van de voorbije kerstvakantie toen van mist gelukkig geen sprake was. Integendeel! In deze post vertel ik jullie alles over deze pittige wandelroute van om en bij 14 km in le Pays des Collines.
La Houppe/D’Hoppe
De Kabouter wandelroute start in de faciliteitengemeente Flobecq, Vloesberg in het Nederlands, en meer bepaald in het gehucht La Houppe. Bij de vastlegging van de taalgrens in 1962 was D’Hoppe nog Nederlandstalig, maar Franstalige politici wilden niet dat het gehucht naar Vlaanderen zou worden overgeheveld. Uiteindelijk werden als compensatie taalfaciliteiten toegekend aan de Vlaamse inwoners.
Taalgrens of niet, de adembenemende panorama’s en schilderachtige tableaus storen zich duidelijk niet aan de Belgische identiteitscrisis. Vlak bij La Houppe gaat het rollende landschap van de Vlaamse Ardennen naadloos over in het Pays des Collines. Het gehucht is gelegen op de top van de Pottelberg, met zijn 159 meter de hoogste heuvel in de omgeving. De beboste zuidflank van deze helling noemt men het Pottelbergbos, dat door zijn ligging ‘s namiddags en ‘s avonds in het zonlicht baadt. Het bos biedt dan ook de ideale leefomstandigheden voor warmte- en lichtminnende dier- en plantensoorten. Na de start aan de kapel van La Houppe, duik je meteen een prachtige holle weg in die het Pottelbergbos doorklieft.
Sinds het einde van de 19de eeuw vonden helaas niet alleen natuurliefhebbers hun weg naar La Houppe. Tijdens het Interbellum evolueerde het plaatsje tot een bruisende lieu de rendez-vous met een wildgroei van restaurants, cafés en zelfs dancings tot gevolg. Vandaag gaat het er gelukkig weer heel wat rustiger en met meer respect voor de mooie omgeving aan toe. Een beetje ‘vergane glorie’, maar dan ten goede van de natuur. Toch zijn er zijn er nog heel wat cafés en restaurants waar je na de wandeling gezellig kan blijven plakken.
Trage wegen als hoogtepunt
Hoewel je ook langs de uitlopers van het Muziekbos wandelt en er een korte passage langs het Bos Ter Rijst op de route ligt, moet de Kabouter wandelroute het in de eerste plaats hebben van haar trage wegen. De wandeling bestaat slechts voor 24 % uit verharde wegen, een percentage waar vooral de drukke weg naar La Houppe (eveneens ‘La Houppe’ genaamd) voor verantwoordelijk is. Dit stuk van om en bij anderhalve kilometer op het einde van de wandeling is niet zo prettig/veilig (er is geen voetpad en de meeste automobilisten houden zich niet aan de snelheidslimiet), maar de talrijke trage wegen op de rest van de route compenseren dit minpunt.
Één van de trage wegen op de wandelroute is een steile afdaling langs een holle weg die je voorbij een lieflijk bronnetje met vers drinkwater voert. ‘Aqua fons vitae’ staat er te lezen, water als bron van het leven (zie opmerking). Langs andere trage wegen verken je heuvelruggen, kouterdalen of kleine bosjes. Hier en daar oogt een verkommerd plekje wat minder mooi; de meeste (ver)gezichten zijn evenwel een streling voor het oog. Aangepaste wandelschoenen zijn in de natte seizoenen een must.
Symfonie van natuur en rust
Voetwegen op weidse kouterruggen, holle wegen of modderige paadjes langs steile hellingen, op de trage wegen van het Pays des Collines is elke stap een overdonderende verkenning van de natuur. De bekoorlijke heuvels met hun veranderende kleuren die zich uitstrekken tot aan de horizon, de heersende rust en stilte (op wat natuur- of landbouwgeluiden na) maken elke wandeling hier haast tot een meditatie. Dit samenspel van natuur en rust vormt een ware symfonie die de ziel kalmeert en de kleine minpuntjes van ‘het leven zoals het is’ met de mantel der liefde toedekt.
Anders dan op die mistige dag twee jaar geleden heb ik deze keer wel ten volle kunnen genieten van de Kabouter wandelroute. Omdat ik zovele plekjes herkende van op andere wandelingen is het voor mij moeilijk om een objectieve mening te vormen over deze route. Ik wandelde al zo vaak in dit gebied en hoewel de schoonheid ervan mij blijft verrassen, merk ik dat ik ze soms vanzelfsprekend vind. Laat ik het zo formuleren: de Kabouter wandelroute is niet dé wandeling die je moet gemaakt hebben, maar als je net als mij fan bent van heuvelende natuur en onverharde paden in de Vlaamse Ardennen en zijn Waalse equivalent, dan is het zeker een topper om aan je lijstje toe te voegen. Gewoon doen dus!
Praktisch
Opmerking bij de route
De holle weg tussen wandelknooppunten 9 en 7 is al een tijdje ‘verboden doorgang’ wegens werkzaamheden. Ik ben er zelf wel eens langs gestapt zonder euvel, maar ik vermoed dat dit op bepaalde tijdstippen onmogelijk is door de werken. Ik heb er geen idee van hoe lang deze werkzaamheden nog duren. Onderaan vind je naast de gewone route ook een tijdelijke aanpassing die de wandeling 1 km langer maakt.
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!