Kerstvakantie da’s tijd, en tijd is wandelen. Vorige week stapte ik van Ronse naar Oudenaarde en ook twee dagen later waagde ik me aan een ferme dagtocht. De groene heuvels van het Pajottenland en de Brabantse Kouters ontdekken langs trage wegen? Om die reden werd ik met plezier lid van TreinTramBus. Dilbeek-Asse, voor een vogel slechts een achttal kilometer, voor koning auto 13, maar deze fantastische Groene Halte wandelroute bracht me met een heuse omweg en hoofdzakelijk langs onverharde paden (!) van het ene naar het andere station. De weersomstandigheden waren erg wisselend en niet altijd ideaal, maar ik genoot van begin tot einde van deze topper van net geen 23 km lang. Alle praktische informatie vind je onderaan dit artikel.
Groene Halte langs trage wegen
Treinstappers zijn wandelingen ‘van station A naar station B’ via zogenaamde Grote Route-paden. Zij zijn het initiatief van de vrijwilligersorganisatie ‘Grote Routepaden’. In tegenstelling tot treinstappers, richten Groene Halte wandelingen zich niet alleen op de trein, maar ook op de bus en tram. Het initiatief van de deze wandelingen gaat uit van de organisatie TreinTramBus.
De Groene Halte wandeling van Dilbeek naar Asse loopt niet langs GR-paden maar werd wel ontwikkeld in samenwerking met Trage Wegen. Deze vzw zet zich in voor het behoud, het herstel en de ontwikkeling van paden die voorbehouden zijn voor niet-gemotoriseerd verkeer, zoals voet- en buurtwegen, holle wegen, jaagpaden, veldwegels enz. Op deze wandeling wisselen onverharde en verharde wegen elkaar af, maar de route is slechts voor 18 % verhard. Het is verleidelijk om op de verharde wegen je schoenen even schoon te stampen, al heeft dat weinig zin want het volgende pad kan er weer modderig bij liggen. Stevige waterdichte wandelschoenen zijn zeker geen overbodige luxe in deze tijd van het jaar.
Vlammende start in Natuurgebied de Wolfsputten
Ik nam vroeg in de ochtend de trein en kwam ongeveer gelijk met de zon aan in Dilbeek. Op amper een halve kilometer van het station bracht een smal graspaadje mij onverwacht snel in de natuur. Natuurgebied de Wolfsputten bevindt zich aan de vertakte bovenloop van een beeknetwerk. Er is een gevarieerd landschap waarin droge en natte stukken elkaar afwisselen, elk met een uniek planten- en dierenleven. Zo zijn er de kalkrijke bronnen in het zuiden waar de beschermde wijngaardslak goed gedijt. De vochtige elzenbroeken bieden dan weer een ideale bodem voor voorjaarsbloeiers zoals daslook en wilde narcis, terwijl je in de zure beukenbossen kamperfoelie en adelaarsvaren kan aantreffen. De bloemrijke hooilanden tenslotte, zijn een aantrekkelijke plek voor insecten.
De Wolfsputten danken hun ontstaan aan de ontginning van kalkhoudende, fijnkorrelige zandsteen tijdens de middeleeuwen die duidelijk sporen heeft nagelaten in het landschap. De naam van het natuurgebied heeft trouwens niets te maken met wolven. ‘Wolf’ komt van het werkwoord ‘welven’ en verwijst naar het graven van putten of kuilen in de grond.
Het natuurgebied maakte bijzonder veel indruk op mij en dat lag echt niet alleen aan de magnifieke plankenpaden. De route voerde mij ook langs bijzondere stukjes bos en in een moerassige open vlakte zag ik de zon steeds hoger klimmen. Deze schitterende start gaf mij alvast een boost voor de 20 kilometer die nog zouden volgen.
Authentiek gebleven dorpen
Dilbeek, ten westen van Brussel, is vooral bekend om zijn landelijke omgeving, met veel akkers, weiden en bossen. De gemeente wordt omwille van haar ligging tussen Brussel en het Pajottenland ook wel eens “de poort van het Pajottenland” genoemd. Het Pajottenland is een zachtjes heuvelende, ruraal gebleven streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant.
Dilbeek kent een rijke geschiedenis waarvan op deze groene wandeling enkele historische gebouwen en bezienswaardigheden getuigen. Naast Dilbeek zelf, telt de gemeente 5 deelgemeenten en verschillende gehuchten. Op deze Groene Halte wandel je bijvoorbeeld ook langs de dorpjes Sint-Martens-Bodegem en Sint-Ulriks-Kapelle.
In Sint-Martens-Bodegem staat Huisje Mostinckx, een traditionele lemen hoeve. ‘Het oudste huisje van het dorp’ is door de unieke combinatie van het dorpslandschap samen met de Sint-Martinuskerk een populaire inspiratiebron voor kunstschilders. Op het ommuurde kerkhof van de laatgotische kerk vind je tientallen graven van Bodegemse oud-strijders die voor hun vaderland vochten.
Enkele kilometers verderop, in Sint-Ulriks-Kapelle — onderweg passeer je trouwens langs één van de laatste hopvelden — bevindt zich het neoclassicistische kasteeldomein La Motte uit 1773. Van rust is hier helaas geen sprake: het parkbos ligt vlak naast de E40. Echt zonde! De route zet zich vervolgens verder dwars door de boomgaard tegenover het kasteel, waar schaapjes je gezelschap houden.
Brabantse Kouters
Net als het Pajottenland maken ook de Brabantse Kouters deel uit van de Groene Gordel, dat stukje authentiek gebleven Vlaams-Brabant dat onze hoofdstad omringt. De oorsprong van de Brabantse Kouters gaat terug tot de akkercomplexen uit de Gallo-Romeinse periode en de vroegste middeleeuwen. In Asse zijn deze grote open akkers verspreid over meerdere heuvelruggen die samenkomen in het hoger gelegen centrum van de gemeente. Deze hoogteligging in een verder vrij heuvelachtige omgeving bezorgde Asse de status van een niet te onderschatten militair en administratief centrum dat later ook een belangrijk verkeersknooppunt werd. Jammer genoeg zorgt dit voor heel wat geluidsoverlast, zelfs op de Brabantse Kouters waar je je visueel evenwel alleen op de wereld waant.
Hopstaken waren eeuwenlang niet weg te denken uit het Assese landschap, maar vandaag zijn ze een zeldzaamheid geworden. Recent werden wel initiatieven genomen om enkele nieuwe hopvelden aan te planten. Op de markt in Asse, nabij het eindstation van de wandeling, hangt de bronzen Hopduvel aan zijn staak. Hij is het symbool van de zomerse stormwinden die de hoppalen tegen de grond smakten en van de andere tegenslagen die de hopboer moest verwerken.
Op ontdekking langs trage wegen
Deze Groene Halte maakt haar belofte, ‘op ontdekking langs trage wegen’, meer dan waar. Zowel in Dilbeek als in Asse zijn werkgroepen actief rond trage wegen. Dat hun engagement zijn uitwerking niet mist, is overduidelijk. Op de wandeling doorkruis je als het ware de streek langs wegels en voetwegen die vaak echte straatnamen (Lange Broekstraat, Potaardestraat enz.) en daarmee ook erkenning gekregen hebben.
Mijn voorliefde voor de Vlaamse Ardennen steek ik niet onder stoelen of banken, maar ook het Pajottenland en de Brabantse Kouters wisten een plekje in mijn hart te veroveren. Het typische heuvelachtige landschap van groene weiden, bossen, valleien, beken en riviertjes, maar ook bekende trekpleisters als brouwerijen, kastelen, landhuizen, molens, kapellen en kerken die over schattige dorpjes verspreid liggen … Er is helaas die ene stoorzender die er voor zorgt dat wandelen in deze streek, hoe idyllisch het er ook mag uitzien, niet altijd garant staat voor rust: het verkeer van en naar de hoofdstad. Want hoewel ze meestal niet te zien zijn op de wandelroutes, hoor je de drukke verkeersaders vaak wel. Heel jammer, maar laat je daardoor vooral niet afschrikken om deze mooie Groene Halte wandeling te maken.
Groene Haltes: ik ben alvast fan en dit wordt zeker vervolgd! Meer info over deze en andere routes vind je hier of op de site van TreinTramBus. De brochures kan je ook bestellen zonder lidmaatschap.
Praktisch
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!