I cannot endure to waste anything so precious as autumnal sunshine by staying in the house. I feel you, Nathaniel Hawthorne. Zon was er echter niet die dag. ’t Was geen weer om een hond door te jagen, maar wandelen moest en zou ik. I cannot endure to waste anything so precious as an autumnal day, punt. Erg veel tijd had ik evenwel niet en dus koos ik de kortste wandelroute uit mijn — inmiddels niet meer zo — nieuwe MOW-wandelgids. De belofte van een wetland met knuppelpad was voldoende om me naar Parike te lokken, al beloofde het een erg gevarieerde wandeling met ook panorama’s, een bos, een vallei, een holle weg en zelfs de bedding van een oude stoomtram te worden. In deze post vertel ik je of deze route de beschrijving van “ideale introductie tot de Vlaamse Ardennen” verdient.
Het verbrande dorp
De knooppnuntenwandeling die ik die zondag maakte, start aan de Sint-Lambertuskerk in Parike. Parike is met een oppervlakte van 356 hectare de kleinste deelgemeente van Brakel en telt een kleine 700 inwoners. De naam zou een afleiding kunnen zijn van het oeroude Ligurische Parnankom, een door sparren of balken afgesloten ruimte. Maar het kleine dorp wordt ook wel eens ‘het verbrande dorp’ genoemd. In hun strijd tegen de Bourgondische hertog Filips de Goede staken de Gentenaars Parike in 1453 namelijk gewoon in brand. Elke laatste zondag van februari wordt dit herdacht met een groot volksfeest en steekt men het ‘Walmkebrand’ aan, een groot vreugdevuur dat de kille winter afsluit en een nieuwe lente verwelkomt.
Na de start aan de 18de eeuwse helderwitte kerk, sloeg ik de Koestraat in en even later al een eerste onverharde weg. Bekend terrein! Hier wandelde ik ook al op één van mijn favoriete routes: de Stilte wandelroute (13 km). Van die prachtige wandeling herinner ik me wegels langs glooiende akkers, graslanden, bossen, beken en zelfs achtertuinen; kleine kapelletjes en wegkruisen; herten en kuitenbijters zo typisch voor deze streek … “Dit belooft”, zei ik tegen manlief. Herten zag ik deze keer niet, koeien wel, maar al het andere had ook deze kortere knooppuntenwandeling (6,7 km) in een notendop voor me in petto.
Afgeronde heuvelruggen
Afgeronde heuvelruggen, diep ingesneden door talrijke beekdepressies, maken hier het landschap uit. Bovenaan een heuvelrug kwam ik aan een bank met daarachter een veldkruis tussen twee getuigenbomen. Een veldweg bracht me verder richting het volgende knooppunt en het beloofde vergezicht op Henegouwen — dat helaas omwille van de hevige regen niet zo ‘ver’ was.
Na een korte passage in de ‘verharde’ bewoonde wereld, bracht een onverharde weg me langs de Kollebroeken. Dit kleine moerasbos is onderdeel van de Everbeekse bossen, een netwerk van kleine en grote bossen die overblijven van een eeuwenoud boscomplex tussen Brakel en Ronse. De laagste delen van de Kollebroeken staan in het vroege voorjaar onder water. Wat verderop gaat het bos over in een begraasde wastine, omzoomd door knotwilgen en struweel.
Op deze etappe van de wandeling genoot ik vooral van de holle wegen en van het feit dat de bomen zo laat op het jaar nog redelijk in het bontgekleurde blad stonden. Ook in het Brouwierbos trokken deze landschapselementen zich door. Ter hoogte van het volgende knooppunt daalde ik een houten trap af en wandelde ik verder over een knuppelpad dat, het moet gezegd, veel korter en niet zo spectaculair was dan ik had gehoopt.
Oude trambedding
Na het oversteken van de drukke Oudenaardsestraat — altijd al druk geweest want ooit liep hier een Keltische weg die Brabant met Vlaanderen en Boulogne-Sur-Mer verbond — kwam ik op de verhoogde bedding waar in de eerste helft van de 20ste eeuw de tramlijn van Geraardsbergen naar Oudenaarde liep. Destijds reed de stoomtram maar liefst zes keer per dag heen en weer door het heuvelende landschap tussen beide steden. In de vroege oorlogsjaren van WOII viel al het tramverkeer stil en werden de sporen opgebroken door de Duitsers. Intussen nam de natuur het hier weer helemaal over, op het wandelpad na, dat een deel van het oude tracé volgt. Ware het niet voor het infobordje van Natuurpunt, dan had ik dit nooit vermoed.
Ssstilte
Het knuppelpad viel wat tegen wegens te kort (ik ben verwend) en hoewel de beloofde bossen soms iets te vluchtige passages waren ‘langs de rand van’ (ook op dit vlak ben ik veel gewoon), heb ik mateloos genoten van de door valleien wervelende veldwegels, de holle wegen en de stilte. Net als op de Stilte wandelroute is zij ook op deze knooppuntenwandeling haast tastbaar aanwezig en wordt zij enkel benadrukt door wat gebalk, gekraai, geloei, een occasionele blaf of een specht die met zijn getik wat vrouwtjes probeert te lokken. En het eventuele getik van de regen op je kap.
Inderdaad, het zit er ‘allemaal’ in en deze route van 6,7 km met 113 hoogtemeters en voor zo’n 60 % onverharde wegen, is de ideale introductie tot wandelen in ‘mijn’ geliefde Vlaamse Ardennen. Op een zee van gouden licht werd ik deze keer in tegenstelling tot die dag in februari niet getrakteerd, maar ook regenachtige herfstdagen moet je niet verspillen.
Praktisch
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!